თრობის აპოლოგია გალაკტიონ ტაბიძის და ედგარ პოს შემოქმედებაში

ანოტაცია

გალაკტიონ ტაბიძის პოეზიაში ყურადღებას იქცევს ძველის­ძ­ვე­ლი ღვინით, ძვირფასი ღვინით, უკვდავი ღვინით, ცისფერი ღვინით, ყოფნით, ცეცხლით თრობა“. წმინდა წერილში „ძველი, დაწმენდილი ღვინო“, ყოფნა (ცხო­ვ­რება), განმანათლებელი ცეცხლი საღვთო სახელებია ისევე, როგორც ვენახი, ვაზი. სიმბოლურ-მეტაფორული აზროვნების დიდოსტატი გალაკტიონ ტაბიძე ამ სახეებს რელიგიური თვალსაზრისით მიმართავდა და რწმენასთან კავშირს უკე­თე­ბდა აქცენტს. პოეტი „საუკეთესო ნარკოზად“ არა ღვინოს, არამედ ხელოვნებას მიიჩნევდა („ნარკოზი და ხელოვნება“).

დიდი ამერიკელი პოეტისა და სიტყვის ოსტატის ედგარ ალან პოს შემოქ­მე­დე­ბაში ანალოგიური მნი­შვ­ნე­ლო­ბით იხსენიება „სპეტაკი ალით“, „იმედით“, „დიდებით“, „მთვარით თრობა“. „ალი, ცეცხლი, იმედი, დიდება“ საღვთო, ხოლო მთვარე საღვთი­ს­მ­შო­ბ­ლო სახე­ლე­ბია და ამ შემთხვევაშიც რწმენასთან კავშირზე ხდება მინიშნება.

ნაშრომში კომპარატივისტული კვლევის მეთოდის საფუძველზე, გაანალი­ზე­ბუ­ლია თრობის აპოლოგიის კონცეპტი გალა­კ­ტიონ ტაბიძისა და ამერიკელი პოეტისა და ნოველისტის ედგარ ალან პოს  შემოქმედებაში.  ორივე პოეტი თრო­ბის კონცეპტით, მტანჯველ მოგონებებს, დაუძლეველი მარტოობის შეგრძნებებს ებრძოდა და გაურკვეველ ბედისწერას რწმენაში ეძებდა.