მეზღვაურისა და მოგზაურის პარადიგმა ედგარ პოსა და გალაკტიონ ტაბიძის შემოქმედებაში

ანოტაცია

ამერიკელი შემოქმედის ედგარ პოსა და ქართველი პოე­ტე­ბის მეფის გალაკტიონის პოეზიაში განსაკუთრებულ ყურადღებას იქცევს ზღვის, ოკეანის, მეზღვაურისა და მოგზაურის სახეები, რომლებიც, მათი მთა­ვარი ესთეტიკური პრინციპის-სახე–სიტყვათა მრავალმნიშვნელოვნების მი­ხე­დვით, სხვადასხვა ჭრილში მოიაზრება.

ბიბლიის, ღვთისმეტყველების კვალობაზე, ეს პოეტები ზღვას ბო­რო­ტე­ბის, ცოდვილი ცხოვრების სიმბოლოდ წარმოაჩენდნენ და უპი­რი­ს­პი­რ­დე­ბოდნენ. მათთვის მთავარი იყო დინების წინააღმდეგ – „ქარის პირი­სპირ“ სვლა. ამასთან, მათი მიზანი იყო „სიბრძნის ზღვაში“ იქროს, მარგალიტის, მარადიულ ჭეშმარიტებათა მოხელთება, რასაც წარმატებით ახე­რ­ხე­ბ­დ­ნენ.

ედგარ პოსა და გალაკტიონის შემოქმედებაში პოეტის სიმბოლოა მე­ზ­­ღვაური და მოგზაური, რომელსაც ხელეწიფება ამ მოგზაურობაში დაგ­რო­ვი­ლი ცოდნის მარაგის მხატვრულ სიტყვაში გაუკვდავება.

მათი უსასრულო ოდისეის წინამძღვარი იყო ნიჭის მომმადლებელი სამების მესამე წევრი სულიწმინდა, რომელიც, სასულიერო სახის­მე­ტ­ყ­ვე­ლე­ბის კვალობაზე, მოიაზრება აფრის, იალქანის სახით.

             ნაშრომში კომპარატივისტიკული მეთოდის საფუძველზე, გაანა­ლი­ზე­­­ბუ­ლია მეზღვაურისა და მოგზაურის პარადიგმა ედგარ პოსა და გა­ლა­კ­ტიონ ტა­ბიძის შემოქმედებაში.